dupa

1. wulg. Dać dupy

a) «odbyć z kimś stosunek seksualny»

b) «poddać się, przegrać»: Życie jest za długie, żeby nie dać w nim dupy i każdy w końcu wpada w jakąś pułapkę. M. Miller, Milion.

2. wulg. Do dupy «do niczego»: (...) zaczął się tłumaczyć, że być może rzeczywiście jest złym dziennikarzem, powiedział dokładnie: dziennikarzem jestem do dupy, ale jestem wierny. T. Torańska, Oni.

3. wulg. Mówić, gadać o dupie Maryny (Maryni) «mówić, rozmawiać o czymś mało ważnym, tracić czas na błahe rozmowy»: A jak ja się zachowuję na estradzie? Czy mam tremę? Nie, tremy nie czuję, dopiero potem, po wszystkim, rozklejam się zupełnie, nawet beczę. Lubię być wtedy z ludźmi, ale żeby mówili o koncercie, a nie o dupie Maryni. K. Berwińska, Con Amore.

4. wulg. O dupę potłuc; o kant dupy potłuc «o czymś, co nie wyszło, nie udało się, jest do niczego»: Te wszystkie nauki, które daje ci grupa, to o kant dupy potłuc, bo trudno je przyjąć, kiedy nie ma się kontaktu z pewnymi emocjami czy też z pewnym sposobem radzenia sobie w życiu. K. Jedliński, Trening.

5. wulg. Pijany, zalany itp. w trzy, cztery dupy «bardzo pijany, pijany do nieprzytomności»: Rozumiesz, co by było, gdyby gliny zatrzymały cię na paleniu? A jeszcze w trzy dupy pijaną. W. Horwath, Seans.

6. wulg. Ruszyć dupę «wstać, ruszyć się, zrobić coś»: Jak najmniej wysiłku. Jak najmniej pracy. Cała policja jest taka! Gdyby nie prasa, nikogo byście nie złapali. Ruszacie dupę tylko dlatego, że o tym piszemy. M. Saramonowicz, Lustra.

7. wulg. Siedzieć na dupie

a) «przebywać w jakimś miejscu (zwykle w domu), nie opuszczając go»: (...) muszę wracać na Mazury. Pilne sprawy rodzinne. Wicio kręcił głową z niesmakiem. – Mam nadzieję, że wiesz, co robisz – orzekł wreszcie. – Na twoim miejscu siedziałbym tu na dupie i walczył o swoją przyszłość. M. Ziomecki, Lato.

b) «nie buntować się, zgadzać się z czyimiś decyzjami, podporządkowywać się mimo wątpliwości»: (...) siedź na dupie, jak ci dobrze i nie wychylaj się. Roz tel 1999.

8. wulg. Włazić komuś do dupy, w dupę «podlizywać się komuś»: Włazisz królowi w dupę. (...) zawsze każdy z was znajdzie jakąś metodę, by się przypodobać chlebodawcy. A. M. Swinarski, Sześciu.

9. wulg. Wyglądać jak dupa, pół dupy, półdupek zza krzaka «wyglądać bardzo dziwacznie, śmiesznie, niepoważnie»: (...) wyglądasz jak dupa, nie marynarz. Marynarze w długich spodniach chodzą, a nie w takich krótkich majtkach. W. Myśliwski, Widnokrąg.

10. wulg. Wziąć kogoś za dupę «zmusić kogoś do czegoś, zastosować jakiś rygor»: A czy to przypadkiem nie jest jakaś prowokacja? (...) Powiedzmy, że my ten pomnik poprawimy, a potem ktoś inny weźmie nas za dupę, i co wtedy? J. Himilsbach, Przepychanka.

11. wulg. Wziąć, zabrać dupę w troki «uciec, odejść, zostawiając komuś jakieś kłopoty, sprawy niezałatwione do końca, uchylić się od odpowiedzialności»: (...) zebrał dupę w troki, powiedział, że fajnie było, ale nie za bardzo już mu się chce to robić (...). Roz bezp 1996.

Ciemno jak w dupie u Murzyna zob. ciemno.

Dać komuś kopa, kopniaka w dupę zob. kop 1.

Dać komuś w dupę (po dupie) zob. dać 9.

Dobrać się komuś do dupy zob. dobrać się.

Dostać kopa, kopniaka w dupę zob. kop 3.

Dostać, oberwać po dupie zob. dostać 6.

Dostać w dupę zob. dostać 9.

Ktoś może coś wsadzić sobie w dupę zob. wsadzić.

Ktoś wyżej sra niż dupę ma zob. srać.

Mieć kogoś, coś w dupie zob. mieć 7.

Mieć robaki w dupie zob. robak 1.

Nogi komuś wlazły, weszły w dupę zob. noga 15.

Obrobić komuś dupę zob. obrobić.

Pocałuj mnie w dupę zob. pocałować.

Robić komuś koło dupy zob. robić 7.

Truć (komuś) dupę zob. truć.

Ugryź się w dupę zob. ugryźć się.

Wchodzić, włazić komuś w dupę bez mydła zob. mydło 2.

Z kogoś (jest) ktoś jak z koziej dupy trąba zob. trąba 3.